W Nowym Roku…

Czas biegnie nieubłaganie. Już nowy rok. Co przyniesie, jaki będzie? – no właśnie – oto myślenie człowieka skażonego tzw. cywilizacją zachodu. Tu w Andach ludzie żyją swoim rytmem, kalendarz nie ma takiego znaczenia, liczy się rytm przyrody i fiest – to on tak naprawdę kształtuje codzienność.

Niestety  wpływ tzw. zachodu coraz mocniej zagląda również tutaj zakłócając obraz tego, co jest rodzimą tradycją – wielka szkoda (widać to zwłaszcza w miastach). Wieś pozostaje w większej izolacji i dzięki temu rodzime zwyczaje i tradycja ma swoją kontynuację  w prostym i ubogim ludzie.

Witanie nowego roku odbywa się tu zasadniczo w gronie rodziny i znajomych. Wcześniej w zwyczaju jest palenie starych ubrać i starych opon i innych starych przedmiotów, by wszystko co nieużyteczne i stare przestało istnieć jeszcze w starym roku, a ten nowy mógł obfitować tym, co nowe, by żyło się lepiej.

Poza jedzeniem rodzimych potraw zalewanych dużą ilością piwa lub cani (rodzaj bimbru z trzciny cukrowej)  świętowaniu nowego roku towarzyszy huk wystrzeliwanych petard – problem w tym, że każdy robi to kiedy chce i jak chce, co sprawia, że do rana wystrzałom nie ma końca (osobiście mocno mnie to rozdrażniło, bo nie dało się spokojnie wypocząć, przespać, dotrwać do rana). 

Ranek po takiej nocy, jak można się domyśleć jest „ospały’’, ale nie dla wszystkich – codzienne zajęcia trzeba wykonać (od tego zależy przecież ich byt).

Radością napełnia też fakt, że nie brakowało tego dnia ludzi na mszach świętych – byli, by poprosić Wszechmogącego Boga o błogosławieństwo i wszelkie łaski na kolejny rok oraz powierzyć siebie i najbliższych Maryi Bożej Rodzicielce, by czuwała nad całą rodziną w Nowym Roku.

I tak Życie płynie dalej, wypełniając każdy dzień, tym co zwyczajne i codzienne w nadprzyrodzonym darze czasu jaki daje nam wszystkim Bóg-Stworzyciel .

W nowym Roku życzę Wszystkim Bożej Miłości i Pokoju