Droga do Pampas – Tayacaja

23 Października, Niedziela

Godzina 6.00 w pełnym rynsztunku ruszamy z Robertem w drogę do parafii, teraz też i mojej, do Pampas. Doświadczenie ruchu ulicznego w Limie pozostanie w mej pamięci na długo.  Miasto już tętni życiem. Mimo to udaje się nam bez większych problemów wyjechać z Limy w dobrym tępię. Po drodze jest czas, by się wzajemnie bardziej poznać, do tej pory znaliśmy się z Robertem tylko z maili. Z każdym kilometrem bliżej celu. Mogę podziwiać piękne krajobrazy kontrastujące mocno z brudnymi, pełnymi śmieci poboczami. Obraz mijanych miejscowości raczej nie zachwycał swą estetyką. Bieda czasem aż nadto widoczna. Ludzie o twarzach z których nie potrafię jeszcze nic odczytać. Trochę smutny widok. Ogromne kontrasty, z jednej strony potęga, piękno i majestat gór z drugiej brudne, obskurne ulice i zabudowy, bieda ludzi.

Stan drogi generalnie dobry nie licząc nieprzyjemnych o słabej widoczności zakrętów,  wąskich pasów ruchu i licznych tirów na drodze, które ciężko wyprzedzić oraz licznych spowalniaczy ruchu, tzw. „śpiących policjantów”, to trzeba powiedzieć, że jest ok. Do tego dopisuje nam piękna, gorąca pogoda no i te góry, cudne są. 

Ciągle się wspinamy, w  najwyższym punkcie osiągamy wysokość 4818m npm. – przełęcz Ticlio, gdzie przebiega najwyżej położona kolej żelazna, zbudowana zresztą przez Polaka inż. Ernesta Malinowskiego (ta informacja może być już nie aktualna, bo z tego co wiem Chińczycy poprowadzili kolej przez Himalaje o około 200 m. wyżej od tej andyjskiej). Zrobiło się zimno lecz czuję się dobrze, trochę zatyka mi uszy i oddech jakiś płytszy ale poza tym bez problemów.  Od tego odcinka drogi przez jakiś czas zjeżdżamy ale nie długo.

Mijamy Huancayo, jedno z większych miast w Peru i jesteśmy już na ostatnim odcinku drogi do Pampas. Okazuje się, że najlepsze przed nami. Po kilku może kilkunastu kilometrach skończył się asfalt. Ostatnie 40 km trzeba pokonać po górskiej szutrowej drodze. Jeden wielki kurz, nierówności i dziury, mocno trzęsie. Robert jednak świetnie sobie radzi – lata doświadczeń. Ja nieco zestrachany, zwłaszcza gdy po bokach niezłe przepaści. Znów się wspinamy na ponad 4000m npm. Widoki równie piękne, choć czasem spowite kurzem.

Popatrz tam, widać już Pampas, za ok 45 minut będziemy na miejscu. Przed nami roztoczył się widok zielonej doliny. Pośród szarych szczytów otaczających nas gór robi to bardzo przyjemne  wrażenie. Osiem godzin drogi i jesteśmy na miejscu.
J Witaj Pampas J